 |
ကြၽန္မ မ်က္လံုးေတြက သာေမာင္ႀကီး မုန္႔သိုင္းျခံဳ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ဆီ မ်က္စိ ေရာက္သြားတာနဲ႔ ဆတ္ခနဲ တစ္ဖက္ကားလမ္းကို ကူးလိုက္တယ္။ ဆိုင္ေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ မုန္႔ရဲ႕ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ ကြၽန္မနဲ႔ ညီမေလး အျပံဳးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ တံေတြးေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ မ်ဳိခ်ေနခဲ့ရတယ္။
"မုန္႔၀ယ္မွာလား ကေလးတို႔"
မုန္႔လုပ္ေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးက သြားရဲရဲေတြ ေပၚေအာင္ ျပံဳးျပရင္း လွမ္းေမးတယ္။
"မုန္႔ ႏွစ္ခုေပးပါ ဦးေလးသာေမာင္"
"ေဟ... ငါ့နာမည္ကိုေတာင္ ေခၚ၀ယ္ေနၾကပါလား၊ တယ္လိမၼာတဲ့ ကေလးေတြပဲေဟ့"
ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ ႏွစ္လိုဖြယ္ အျပံဳး၊ လိုက္ေလ်ာ ခင္မင္ဖြယ္ ဆက္ဆံမႈေတြေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔ အမွန္တကယ္ ခင္မင္သြားရကာ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ မုန္႔ဆိုင္ကပင္ မခြာခ်င္ေတာ့။ ဦးေလးသာေမာင္ လုပ္တဲ့ မုန္႔ကလည္း ႏူးအိၿပီး ၾကက္ဥ၊ သၾကား၊ အုန္းသီးဆံေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးကို စားေကာင္းခဲ့တယ္။ ပြဲေတာ္ရက္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကြၽန္မနဲ႔ ညီမေလး ဦးေလး သာေမာင္ရဲ႕ ဆိုင္က မခြာေတာ့ ပါဘူး။ ဒါေတာင္ ပြဲေတာ္ရက္က ေလးရက္တည္း။ ရပ္ကြက္ဘုရားပြဲေလး ျဖစ္ေပမယ့္ ဇာတ္ပြဲပါတာေၾကာင့္ အေတာ္ေလး စည္ကားပါတယ္။ သေဘာေကာင္းတဲ့ ဦးေလး သာေမာင္နဲ႔ သာမက သူ႔မိန္းမ ေဒၚရင္နဲ႔ပါ ကြၽန္မတို႔ ရင္းႏွီး ၾကတယ္။
"ဦးေလးသာေမာင္တို႔ အိမ္က ဘယ္မွာလဲဟင္"
ကြၽန္မအေမးကို ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘဲ ဦးေလးသာေမာင္က သြားေတြအကုန္ဖြင့္ၿပီး သေဘာတက် ရယ္ေန လိုက္ေသးတယ္။
"ဒါ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ အိမ္ေပါ့ ကေလးရဲ႕။ အဲဒီ ပြဲႀကီးၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ၿမိဳ႕။ အဲဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ ပြဲခင္းဟာလည္း ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ အိမ္ပဲေလ။ အဲ ေနာက္တစ္ၿမိဳ႕ေရာက္ရင္လည္း အဲဒီလိုပဲေပါ့"
အသက္ တစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ အရြယ္ ကြၽန္မ အတြက္ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ စကားေတြကို နားမလည္ခဲ့ပါ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ေနတဲ့ ကြၽန္မကိုေဒၚေလးမယ္ရင္က"ညည္းတို႔ ဦးေလးက ဆယ့္ႏွစ္ပြဲ ေစ်းသည္ကိုးကြယ့္။ ဘယ္ အိမ္ေျခရာေျခ ရွိလိမ့္မလဲ"
ေဒၚေလးမယ္ရင္ ေျပာတဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ပြဲ ေစ်းသည္ဆိုတာကို နားလည္ျခင္းမရွိတဲ့တိုင္ မွတ္မွတ္ သားသား ေလးေတာ့ ရွိခဲ့ပါတယ္။
"မယ္ရင္ ထမင္းေလး ခူးပါဟဲ့။ လူမက်ခင္ ေလြးထားရတာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့ပါေတာ္၊ ေတာ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး အူေဖာက္ခ်က္ေလးနဲ႔ပဲ စိမ္းေလး ႏွပ္ထားပါရဲ႕"
ေဒၚေလးမယ္ရင္ရဲ႕ အျပံဳးက ေက်နပ္ ၾကည္ႏူးတဲ့ အျပံဳး။ ထမင္းလုတ္ႀကီးေတြ တစ္လုတ္ၿပီး တစ္လုတ္ စားေနတဲ့ သူ႔ေယာက်္ားကို ၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္တဲ့ အျပံဳးမ်ဳိး။ ကြၽန္မတို႔ကေတာ့ ကေလးပီပီ မုန္႔စားလိုက္၊ ဦးေလးသာေမာင္တို႔ လင္မယားကို အကဲခတ္လိုက္နဲ႔ေပါ့။
ဦးေလးသာေမာင္က သီခ်င္းေလး တေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ မုန္႔ေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု လုပ္တယ္။ မုန္႔ေတြ လုပ္ၿပီး ေညာင္းလာေနတဲ့ ဦးေလးသာေမာင္ကို ေဒၚေလးမယ္ရင္ နင္းႏွိပ္ေပးတယ္။ တစ္ဦး အထာကို တစ္ဦးသိၿပီး ယုယၾကင္နာမႈရွိတဲ့ ဦးေလးသာေမာင္တို႔ လင္မယားကို ၾကည့္ရတာ စိတ္ၾကည္ႏူး စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ပကာသန မဖက္တဲ့ သူတို႔ဘ၀က ေပ်ာ္ရႊင္ ဖြယ္ရာ အတိ။
"ဦးေလးသာေမာင္ ေနာက္ႏွစ္ဘုရားပြဲက်ရင္လည္း လာဦးမွာလားဟင္"
ညီမေလးရဲ႕ အေမးကို ဦးေလးသာေမာင္က မဆိုင္း မတြပင္ ျပန္ေျဖေပးခဲ့တယ္။
"လာမွာေပါ့ ကေလး ရယ္။ ဒီပြဲခင္းႀကီးဟာ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ အိမ္လို႔ ဆိုခဲ့ၿပီပဲ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ပြဲခင္းဟာ ကိုယ့္အိမ္ဆိုေတာ့ ျပန္လာရမွာေပါ့ ကေလးရဲ႕"
"ေဟး... ေပ်ာ္လိုက္ တာ။ သမီးတို႔ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ မုန္႔ကို တစ္ႏွစ္လံုး လြမ္းေနမွာ"
ညီမေလးရဲ႕ဟန္ေဆာင္မႈကင္းမဲ့စြာ ခုန္ေပါက္ေနတဲ့အတြက္ အိုးမည္းလက္အစံု ေပေနတဲ့ ဦးေလးသာေမာင္ကပါ ကျပတယ္။ ေဒၚေလးမယ္ရင္က မုန္႔ေကာ္တဲ့ သံေယာက္မႀကီးနဲ႔ တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ကာ ပါးစပ္ စည္းခ်က္ လိုက္ေပးတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အေမက ထမင္းစားဖို႔ ေအာ္ေခၚရင္ ဦးေလးသာေမာင္က "လႊတ္လိုက္မယ္ ကေလးတို႔ အေမရယ္၊ စိတ္မပူနဲ႔ဗ် ေနာ္" လို႔ ျပန္ေအာ္ကာ ကြၽန္မတို႔ ညီအစ္မကို အျပန္ မုန္႔ေတြ ထည့္ေပးကာ ကားလမ္းကို ေသခ်ာ ကူးေပးလိုက္တယ္။
ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ မုန္႔ဆိုင္ကအစြန္မွာဆိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔အိမ္နဲ႔ အေတာ္နီးပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕က ထြက္ၾကည့္ရင္ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ ဆိုင္ကို ျမင္ေနရတယ္ေလ။
ပြဲၿပီးတဲ့ မနက္မွာေတာ့ ဦးေလးသာေမာင္တို႔ အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ဆင္ၿပီးေနၿပီ။ ဦးေလး သာေမာင္က ေဒၚေလးမယ္ရင္ရဲ႕ ဆံႏြယ္ အရွည္ႀကီးကို ေသခ်ာ ၿဖီးသင္ေပးတယ္။ ေဒၚေလးမယ္ရင္ကလည္း ဦးေလးသာေမာင္ အတြက္ လမ္းခရီးမွာ စားဖို႔ လက္ဖက္ေလးက အစ ေသခ်ာ ခ်ဳိင့္ထဲ ထည့္ၿပီး ျပင္ဆင္ေနသလို ကြမ္းယာေလးနဲ႔ ေဆးလိပ္ေလးပါ ေသခ်ာ ထုပ္ပိုးေနတယ္။
"မယ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ အခ်ိန္မလင့္ခင္ သြားရေအာင္လား"
"ရွင့္သေဘာပါေတာ္"
ဦးေလးသာေမာင္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ခြဲရမွာမို႔ ၀မ္းနည္းေနခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ယုယ ၾကင္နာမႈ ရွိေသာ ဦးေလးသာေမာင္တို႔ကုိ ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာရတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ သာယာမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ခ်မ္းေျမ့မႈ ဆိုတာေတြကို ဘာမွ နားမလည္ခဲ့ေပမယ့္ ဦးေလးသာေမာင္တို႔ ဆီမွာ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္မ ထင္ ခဲ့တယ္။
"ကေလးတို႔ေရ က်ဳပ္တို႔ သြားဦးမယ္။ ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ ေတြ႕ၾကရမွာေပါ့။ အဲဒီက်ရင္ေတာ့ က်ဳပ္လက္ရာ မုန္႔သိုင္းျခံဳ ေကာင္းေကာင္း စားၾကေပါ့"
ဦးေလးသာေမာင္တို႔ ကားေပၚ တက္သြားတ့ဲ အထိ ကြၽန္မတို႔ ေငးေမာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္က စၿပီး ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ မုန္႔သိုင္းျခံဳ ပူပူေလးကို အလြမ္းႀကီး လြမ္းေနခဲ့ပါတယ္။
ဘီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဆံပင္ ရွည္ေတြကို ရွင္းရင္း အခန္းေထာင့္က မရွင္းရေသးတဲ့ အ၀တ္အိတ္ကို လွမ္းၾကည့္ကာ သက္မခ်ရတယ္။ အိမ္ ျပန္မလာ ျဖစ္တာ အေတာ္ေလး ၾကာေနၿပီ။
"မမေနခ်ဳိ။ ေနညိဳတို႔ ပြဲခင္းသြားၿပီး မုန္႔စားရေအာင္"
"ဟင္...၊ ဘုရားပြဲ စၿပီလား"
ကြၽန္မရဲ႕ အလန္႔တၾကား အေမးေၾကာင့္ ညီမေလးက မ်က္ေစာင္းေလး ၀င့္ကာ ေက်ာင္းသြားတက္တာနဲ႔ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ ဘုရားပြဲေလးကိုေတာင္ ေမ့ေနၿပီလား ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးေလး ၾကည့္ေနတယ္။
"ဟယ္ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ေမ့ေနလိုက္တာ"
"ဆင္းလာခဲ့ေတာ့ေနာ္၊ ၿပီးရင္ ေနညိဳကို မုန္႔၀ယ္ေကြၽးရမွာ"
ေျပးထြက္သြားတဲ့ ညီမေလး ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္မိရင္း အရင္ကလို စကတ္တိုေလးနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ထဘီကို သပ္ရပ္စြာ၀တ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူပင္ျဖစ္ေနပါေရာလားလို႔ ေတြးမိကာ ျပံဳးသြားရတယ္။
ပိုက္ဆံအိတ္ ယူကာ ညီမေလးေနာက္သို႔ လိုက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုးအရင္က အေမ ေပးလိုက္တဲ့ ဆယ္တန္ေလးေတြ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကာ ညီမေလး လက္ဆြဲၿပီး ပြဲခင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေျပးလႊားခဲ့ဖူးေပမယ့္ ယခုအခါမွာေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေလး လက္ကကိုင္ၿပီး ဣေႁႏၵရရ ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ အရြယ္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ သာေမာင္ႀကီး မုန္႔သိုင္းျခံဳ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ရွာေဖြေနမိတယ္။
"မမေနခ်ဳိ ဘာကို ရွာေနတယ္ ဆိုတာ ေနညိဳ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မမေနခ်ဳိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ရွာေဖြမွရမွာေနာ္"
ညီမေလးရဲ႕အျပံဳးက လွ်ဳိ႕၀ွက္တဲ့အျပံဳး။ ကြၽန္မလည္း ဇြဲမေလွ်ာ့ခ်င္ဘူး။ မေတြ႕ရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး ထပ္ရွာမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားၿပီးသား။
"ေနညိဳ မုန္႔ဟင္းခါး ေသာက္ခ်င္တယ္ မမေနခ်ဳိ။ ရန္ကုန္ မုန္႔ဟင္းခါးမွေနာ္"
ညီမေလးက ရယ္ဟဟေလးနဲ႔ ဆိုလာတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုမွ ငါးရနံ႔ေလးက ႏွာေခါင္းဆီသို႔ လာေရာက္ ထိေတြ႕တယ္။ ဆိုင္းဘုတ္ကို မ်က္စိေ၀့ၾကည့္မိတယ္။ သာေမာင္ႀကီးရဲ႕ ရန္ကုန္ မုန္႔ဟင္းခါး။ ကြၽန္မ မ်က္စိ မမွားပါဘူး။ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ကြၽန္မကို ညီမေလးက လက္ဆြဲၿပီး ဆိုင္ထဲ ၀င္ေစတယ္။
"ၾကက္ဥ၊ ငါးဖယ္နဲ႔ အစံု ႏွစ္ပြဲ" ဟု ညီမေလးက လွမ္းမွာတယ္။ ဆံပင္ျဖဴစ ျပဳေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို ျမင္ရ႐ံုနဲ႔ ဦးေလး သာေမာင္မွန္း ကြၽန္မ သိလိုက္ၿပီ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ကြၽန္မနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္ၾကတာ ငါးႏွစ္၊ ငါးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမွာပဲ။ ရန္ကုန္ ေက်ာင္းသြားတက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြရယ္၊ အလုပ္၀င္လုပ္ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ေတြရယ္....။ အရာရာ ေျပာင္းလဲ ေနခဲ့ပါလား။
"ကိုသာေမာင္ ဟိုမွာ ပန္းကန္ေတြ ပံုေနတယ္။ သြားေဆးလိုက္စမ္းပါရွင္၊ အားရင္ ထိုင္ေနတာပဲ။ ေျပာကို မေျပာခ်င္ဘူး"
စူးစူးရွရွ အသံျပင္းျပင္းေၾကာင့္ ဦးေလးသာေမာင္ကို လွမ္းေခၚဖုိ႔ ျပင္ေနတဲ့ ညီမေလးရဲ႕ပါးစပ္လည္း ဦး တစ္လံုးနဲ႔ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ လာခ်ေပးတဲ့ မုန္႔ကို တစ္ဇြန္း ခပ္ျမည္းလိုက္ေတာ့ လွ်ာဖ်ားမွာ စြဲသြားျပန္တယ္။ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ လက္ရာပဲ ဆိုတဲ့ အသိက ပို၍ စားေကာင္း ေနျပန္တယ္။ ညီမေလး မ်က္ႏွာက ဘာမွ မေမးနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ အေျဖရွာ ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး။
"ကိုသာေမာင္ ဒီလာခဲ့ ဦး။ ေဟာ...၊ ဖ်တ္ဖ်တ္ လတ္လတ္ကို မရွိဘူး။ တုံ႔ေႏွးတုံ႔ေႏွးနဲ႔ တကတဲမွ ေျပာမေျပာခ်င္ဘူး"
ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ၊ မိတ္ကပ္ေတြ အေဖြးသားနဲ႔ ဆံပင္ေကာက္ေတြ တခါခါရွိတဲ့ မိန္းမႀကီးက ခါးႀကီးေထာက္ၿပီး ဦးေလးသာေမာင္ကို တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး ခိုင္းေစတုန္း။ သူတို႔ ဘယ္လို ပတ္သက္ ေတာ္စပ္ၾကသည္ကို ကြၽန္မ စိတ္ကူးျဖင့္ ေတြးမၾကည့္ခ်င္။ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔သာ ေငးေမာ ၾကည့္မိတယ္။
"ဟာ ကေလးတို႔၊ ကေလးတို႔ မုန္႔လာစားၾကတယ္"
၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္သြားတဲ့ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ကြၽန္မ ေငးေမာၾကည့္မိတုန္း
"ဦးေလးသာေမာင္ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။ ေဒၚေလး မယ္ရင္ေရာ"
ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ခါယမ္းျပတဲ့ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြမွာ ေဆြးရိပ္ေတြက အထင္းသား။ ဒါေပမယ့္ ခဏပါပဲ၊ မ်က္ႏွာမွာ ရွိတဲ့အျပံဳးေတြက ေပ်ာက္ကြယ္မသြားခဲ့။
"ခင္မဟာ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ဇနီးပါ။ သူက အလွပ မက္သလို ပါးစပ္လည္း ဆိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သေဘာေတာ့ ေကာင္းရွာပါတယ္"
ဒီမုန္႔ကို ဦးေလးသာေမာင္ ခ်က္တာလား ဆိုေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့ ဆိုတဲ့ အေမးကိုေတာ့ မေျဖခဲ့ပါဘူး။ ျပံဳး႐ံုပဲ ျပံဳးေနတယ္။ အဲဒီအျပံဳးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ခဲ့ဘူး။
"ကိုသာေမာင္ ဟင္းရည္ပူေအာင္ မီးထည့္ပါလား။ ဘာေလအိုး ေဖာက္ေနရတာလဲ။ တကတဲ ရွင္ အားအား ယားယား"
မ်က္ေစာင္း တ၀င့္၀င့္ ရွိတဲ့ ေဒၚခင္မကို ေဒၚေလး မယ္ရင္ေလာက္ မခင္မင္မိဘူး။
"ကေလးေရ က်ဳပ္ကို ရထားတစ္စင္းလို႔ ျမင္ၾကည့္စမ္းပါ။ ရထားတစ္စင္းဟာ ခရီးဆံုး ဘူတာေရာက္ဖို႔ တစ္ဘူတာၿပီး တစ္ဘူတာ ၀င္နားတယ္ေလ။ ၿပီးမွ ခရီးဆံုးကို ေရာက္တာမို႔လား။ အဲဒီလုိပဲ က်ဳပ္လည္း ဘူတာစဥ္ေတြ ၀င္နားေနတုန္းပါ။ သံသရာ ခရီးသြား ရထား တစ္စင္းေပါ့ ကေလးရယ္"
ဒီစကားကို ေျပာေနတဲ့ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေလးနက္မႈေတြ ရွိေနခဲ့တယ္။ အိမ္အေပၚ ၀ရန္တာေလးမွ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြကို ေလ့လာမိတယ္။ ပံုရိပ္ေတြက မႈန္၀ါး၀ါး ေပသိ လႈပ္ရွားမႈေတြကေတာ့ အထင္းသား။ ေစတစ္လံုးကို သိမ္းပိုက္ထားတတ္သူ ေဒၚခင္မအေပၚ ေမတၱာ မပ်က္ အျပံဳးေတြနဲ႔ ရွိေနတဲ့ ဦးေလး သာေမာင္။ စားသံုးသူေတြ အေပၚ ၀တၱရားေက်တဲ့ ဦးေလး သာေမာင္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္ကလို ဦးေလးသာေမာင္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာပါပဲေလ။
ကားေပၚ မတက္ခင္ သူ႔ မိန္းမေခၚ ခင္မရဲ႕ မ်က္ေစာင္းေတြကို ခံယူရင္း သတိတရ ႏႈတ္ဆက္ေသးတယ္။ ကြၽန္မ ဦးေလးသာေမာင္ ရွိရာ အေမာ တေကာ ေျပးလာမိတယ္။ ေမးစရာ ရွိေနခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီေမးခြန္းကို မေမးလိုက္ရရင္ ကြၽန္မ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ စိတ္ထဲ ခုလုႀကီး ျဖစ္ေနမွာ။ ဦးေလးသာေမာင္ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေျပာခ်င္၊ ေမးခ်င္တဲ့ စကားေတြက ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ထြက္မလာျပန္။
"ကေလး ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ ေျပာေလကြယ္"
"ဟိုေလ...၊ ဟိုေလ မုန္႔သိုင္းျခံဳ လုပ္ရတာနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ရတာ ဘယ္ဟာ ပိုၿပီး ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလဲလို႔ပါ"
"ဟား... ဟား..."
သြားရဲရဲႀကီးေတြ ေပၚေအာင္ ဟိုးအရင္က အတိုင္း တဟားဟား ရယ္ၿပီးကာမွ
"တစ္မ်ဳိးစီေပါ့ ကေလးရယ္" လို႔ တိုးလ်ညင္သာစြာ ေျဖေပးခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းက ေ၀းလို႔ သြားျပန္ေတာ့တယ္။
"ေမေမ သား ပြဲေစ်း သြားခ်င္တယ္။ မုန္႔လည္း စားခ်င္တယ္။ ခုလိုက္ပို႔၊ ခုလိုက္ပို႔လို႔"
ထဘီစ ဆြဲၿပီး တစ္တြတ္တြတ္ ပူဆာေနတဲ့ သားကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မ မဆူရက္။ ရန္ကုန္မွာဆို သူ႔ခမ်ာ မလြတ္လပ္ရွာ။ အေဖက တစ္မ်ဳိး၊ အဘြားက တစ္မ်ဳိး၊ အေဒၚေတြက တစ္သြယ္ ေစာင့္ၾကည့္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္း ခံရတာ။ ေျမးဦးေလးဆိုေတာ့ အရိပ္လိုၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ၾကတဲ့ အသိုက္အ၀န္းမွာ လြတ္လပ္မႈ နည္းရွာခဲ့တယ္။ ကြၽန္မ အေမ ေနမေကာင္းလို႔ ၿမိဳ႕ျပန္လာေတာ့ ဘုရားပြဲနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနတယ္။ လူေတြ သြားလာ စည္ကားေနၿပီး ဆိုင္းသံ ဗံုသံေတြေၾကာင့္ သားက ဖင္တ ႂကြႂကြ။
ကြၽန္မကေတာ့ ညီမေလး ေနညိဳကို လြမ္းမိတယ္။ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ကာ အမ်ဳိးသားရွိရာ စင္ကာပူႏိုင္ငံသို႔ လိုက္ပါသြားခဲ့တယ္။ ညီမေလးသာ ရွိရင္ သားေလး ထူးထူးနဲ႔ ပြဲခင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လည္ေနမလားပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္မကို ပူဆာၿပီး မုန္႔ပဲေလွ်ာက္စားေနမလားပဲ။
"ေမေမ လိုက္ပို႔ေပးေလ၊ သား သြားခ်င္ၿပီ"
သားက တဂ်ီဂ်ီ လုပ္တုန္း အဘြားျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မ အေမက လိုက္ပို႔လိုက္ပါေအ တဲ့ေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သားလက္ကို ဆြဲၿပီး ဘုရားပြဲခင္းထဲ ေရာက္ခဲ့ရၿပီ။
ဒါ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ အိမ္ေပါ့လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ အစြန္က မုန္႔ဆိုင္ေလးကို လြမ္းဆြတ္ကာ ေငးမိတယ္။ ေတြ႕ေအာင္ ရွာမယ္လို႔ ေတြးထားမိတယ္။
"ေမေမ မုန္႔စားမယ္"
"ေအးပါ သားရယ္။ ေမေမ ေကြၽးမွာေပါ့။ ခဏေတာ့ ေစာင့္ေနာ္"
သားကို ေခြၽးသိပ္မိတယ္။ ငယ္စဥ္က တြယ္တာ ခဲ့ရတဲ့ ဦးေလးသာေမာင္ လုပ္ေရာင္းတဲ့ မုန္႔ကိုသာ သားကို ၀ယ္ေကြၽးခ်င္တာ ကြၽန္မဆႏၵပဲေလ။
"ေမေမ...၊ ေမေမ... သား ခ်ားစီးခ်င္တယ္"
သားက တစ္မ်ဳိး ေျပာင္း၍ ပူဆာျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္မ ေစာင့္ခိုင္းလို႔ ရေတာ့မယ္ မထင္။ သားရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး မ်က္၀န္းေတြေၾကာင့္ ကြၽန္မ လိုက္ေလ်ာ မိေတာ့တယ္။ ရဟတ္ အႀကီးႀကီးမွာ အပ်ဳိ၊ လူပ်ဳိေတြ ၀ိုင္းအံု ေနၾကသလို ခ်ားရဟတ္ေသးေသးေလးမွာလည္း ကေလးကိုယ္စီ တြဲလာၾကတဲ့ ကေလးအေမေတြ ၀ိုင္းအံုေနၾကတယ္။
"ဦးေလး တစ္ခါစီး ဘယ္ေလာက္လဲ"
တစ္ေခါင္းလံုး ၾကာဆံ ကဲ့သို႔ ဆြတ္ဆြတ္ ျဖဴေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးက လွည့္လာတယ္။
"ဟင္... ဦးေလးသာေမာင္"
ကြၽန္မ မေမ့ဘူး။ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာေပါ့။
"ဟာ... ကေလး"
ဦးေလးသာေမာင္ ကလည္း အံ့ၾသ ၀မ္းသာေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အိုက်သြားတဲ့ ဦးေလးသာေမာင္ကုိ ၾကည့္ကာ ရင္ထဲတြင္ မေကာင္းလွ။ သာေမာင္ႀကီးရဲ႕ ခ်ားရဟတ္ ဆိုတဲ့ ခ်ားရဟတ္ရဲ႕ ထိပ္မွာ ေရးထားတဲ့ စာလံုးေတြက အေရာင္ေတာင္ မွိန္ခ်င္ေနၿပီ။
"ဦး ပိုက္ဆံ ေပးဦး၊ ဘိုမ အသုပ္စားခ်င္တယ္။ ဒီေန႔ ထမင္းမစားဘူးေနာ္။ ဟိုထဲက အက်ႌတစ္ထည္လည္း ၀ယ္ဦးမွာ"
အ၀တ္ေတြ ဖ်ာေပၚပံု ေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ကို ထိုးျပရင္း ပိုက္ဆံ ေတာင္းေနတဲ့ ေကာင္မေလးဟာ ကြၽန္မ ထက္ပင္ အေတာ္ ငယ္ဦးမွာ။ ဦးေလးသာေမာင္ လက္ကို အတင္းဆြဲၿပီး ပိုက္ဆံယူတယ္။ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံကလည္း ဣေႁႏၵမရခ်င္။ ၀တ္စားထားတာလည္း ဖိုသီ ဖတ္သီ။
"အဲဒါ ဇနီးေလ"
လို႔ ဦးေလးသာေမာင္က ေျပာေတာ့ ကြၽန္မ မအံ့ၾသေတာ့။ ဘူတာစဥ္ တစ္ခုလို႔သာ နားလည္မိေတာ့တယ္။
"ဗ်ဳိ႕ ဦးသာေမာင္ က်ဳပ္ အရက္ သြားေသာက္မလို႔ ပိုက္ဆံေပးဦး"
"ဘႀကီး၊ အေမကလည္း ဆန္၀ယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံေပးဦးတဲ့။ ဒီေန႔ ေစ်းသိပ္ေရာင္း မေကာင္းလို႔တဲ့"
ကြၽန္မတို႔ အရြယ္လူ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူ လိုလို ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းၾကတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းစုတ္ေနတဲ့ အက်ႌအိတ္ ေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း ပိန္ကပ္ သြားေလေတာ့တယ္။ ေယာက္ဖနဲ႔ ခယ္မေလးေလ လို႔ေျပာၿပီး တဟဲဟဲ ရွက္ရယ္ ရယ္ရွာတယ္။ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ဇနီး ဘိုမတို႔ကလည္း ဆယ့္ႏွစ္ပြဲေစ်းသည္ေတြဟု သိရတယ္။
သားကို ဦးေလးသာေမာင္ ကိုယ္တိုင္ ခ်ားေပၚတင္ ေပးတယ္။ ေနာက္ ကြမ္းတံေတြး တဗ်စ္ဗ်စ္ေထြးကာ ခ်ားကို လွည့္ေတာ့တယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ ရယ္ရႊင္သံေတြဟာ ဦးေလးသာေမာင္ကို အားေတြ ျဖစ္ေစသလားရယ္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးမိတယ္။ အပတ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ လည္ေနတဲ့ ခ်ားရဟတ္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ ကြၽန္မကို ဦးေလးသာေမာင္က "ကေလးေတာင္ အေမ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီပဲ။ ကေလးေရ ဦးေလးဘ၀ဟာ အခုလည္ေနတဲ့ ခ်ားရဟတ္လိုပဲကြယ့္။ ေအာက္မွာ ရွိေနတုန္း ကေတာ့ ပုခက္ လႊဲသလို ခပ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးေပါ့။ ေဟာ အေပၚလည္း ထိုးတက္သြားေရာ ရင္တထိတ္ထိတ္ အသည္း တလွပ္လွပ္နဲ႔ေလ။ အဲ...၊ ေအာက္ျပန္ ဆင္းလာ ျပန္ေတာ့လည္း အသည္း တေအး ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ေပါ့။ ဘ၀ရဲ႕ခ်ဳိၿမိန္မႈ၊ သာယာမႈ၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ အလွည့္ အေျပာင္း၊ အနိမ့္အျမင့္၊ အတက္အက်ဟာ ခ်ားရဟတ္ႀကီး လွည့္ပတ္ ေနသလိုပါကြယ္"
ရီေ၀ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြမွာ ေဆြးရိပ္၊ နာက်င္ရိပ္၊ ရႊင္ျမဴးရိပ္ေတြ အလွည့္အေျပာင္း အလိုက္ ျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ ဦးေလးသာေမာင္ကို ကြၽန္မ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အရင္ အခ်ိန္ေတြကလို ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈ ပံုရိပ္ေတြကို ကြၽန္မ ေငးေမာခြင့္ မရခဲ့ပါ။ ခင္ပြန္းသည္က ႏိုင္ငံျခားသြားရမယ္ ဆိုသျဖင့္ ျပန္ဖုိ႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္မကပင္ စတင္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ကြၽန္မက သြားေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ အရင္ကလို သံေယာဇဥ္ အရိပ္ေတြနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။
"ဦးေလးသာေမာင္"
"ေျပာေလ ကေလး"
"မုန္႔သိုင္းက်ဳံ လုပ္ရတာရယ္၊ မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ရတာရယ္၊ ခ်ားရဟတ္ လွည့္ရတာရယ္ ဘယ္ဟာ ပိုေပ်ာ္သလဲဟင္"
သြားရဲရဲေတြ ေပၚေအာင္ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ ျပံဳးလိုက္ရင္းမွ "တစ္မ်ဳိးစီေပါ့ကြယ္" လို႔ အေျဖေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ လံုး၀ ကြၽန္မ နားလည္ခဲ့ရပါၿပီ။ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ႕ ဘ၀ကို ခ်ားရဟတ္တစ္ခုပမာ ျမင္ေယာင္တယ္။ ေဒၚေလးမယ္ရင္၊ ေဒၚခင္မ၊ အဲ ေနာက္ဆံုး ဘိုမ အထိေပါ့။ အခုေတာ့ ဦးေလးသာေမာင္ဟာ ခ်ားရဟတ္ေပၚကေန အသည္းတေအးေအး ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ ေအာက္ျပန္ဆင္း ေနတုန္းပါပဲ။
ပင္ျမင့္စံ (ေ႐ႊဘို)
No comments:
Post a Comment